Ambitie omschrijf ik losjes als ergens goed in zijn én daar echt iets mee doen of willen. Talent op zichzelf is geen ambitie. Heel erg je best doen ook niet. ‘Het hoogst haalbare’, ook zo’n omschrijving die ik tof vind. Eruit halen wat erin zit. Ambitie klinkt voor mij als een vonk: waar talent en discipline bij elkaar komen. Of ik zelf ambitieus ben? Zeker.

Het is niet toevallig dat SIRE juist op dit moment een publiekscampagne lanceert die helemaal aan hoop gewijd is. Of beter gezegd: aan lichtpuntjes. Hoop op maat gesneden tot kleine sprankjes. SIRE moedigt aan om daar vooral naar te zoeken. Of zelf zo’n lichtpuntje te zijn. Op tal van billboards kom ik de campagne tegen en het was een goede zet om Edwin Rutten de boodschap stem te laten geven.

Steeds meer energie, steeds minder progressie. Het leidt tot wat Rosa een ‘agressieverhouding’ tot de wereld noemt. Voel maar aan je lijf, zegt hij. Zie de arbeids- of de woningmarkt. Kijk maar naar het klimaat. Het is overspannen, oververhit. Je ziet het ook in de politiek. Iemand met een andere mening is niet langer je discussiepartner. Het is je vijand die tot zwijgen gebracht moet worden.

De paarse kabinetten waren er trots op dat ze niet-ideologisch waren. Zeker ook verfrissend. Ideologie kan enorm benauwen. Toch kan het niet zonder. Politiek gaat niet over een procent zus en een maatregel zo. Wat voor wereld willen we met elkaar? Waar trekken we morele grenzen? Marcia Luyten zegt: in de overvloed aan politieke debatten zien we daar nog maar weinig van terug.